Naruto Recenzja

Niegdyś wioskę Liścia (Konoha) zaatakował Kyūbi – lisi demon o dziewięciu ogonach. Był on anomalią stworzoną z samej złej chakry (krótko mówiąc energia duchowa). Wioska walczyła i ponosiła coraz to większe straty w ludziach. Byli bezradni do czasu kiedy przybył Czwarty Hokage. Poświęcając własne życie użył techniki Shiki Fūjin i zapieczętował Kyūbiego w ciele małego chłopca. Nazywał się on Uzumaki Naruto.

Naruto ma 12 lat i chodzi do Akademii Ninja. Sprawia on dużo kłopotów swej wiosce, ma najgorsze oceny w klasie i nie ma przyjaciół. Akademię zdaje dzięki technice Kage Bunshin no Jutsu, którą ratuje życie Umino Iruki. Zostaje wdany do drużyny nr 7 wraz z Haruno Sakurą i Uchihą Sasuke. Wraz z nimi wykonuje misje i zaprzyjaźnia się. Rywalizuje też z Sasuke, jeśli chodzi o siłę. Chce on bowiem zostać w przyszłości największym Hokage i zdobyć szacunek ludzi z wioski.

Fabuła jest zależna od danej sytuacji. Podczas walk wszystko zdaje się lecieć bardzo szybko i dynamicznie, aż chce się poderwać z miejsca. Natomiast podczas nudnych (a są takie?!) rozmów czas zdaje się odrobinę dłużyć. Ale nie ma się czym przejmować, bo prawie w każdym momencie poznajemy przeszłość jakiegoś bohatera czy ważne niekiedy uczucia postaci. Można powiedzieć, że akcja kręci się wokół Naruto i jego marzenia, czyli zostania największym Hokage Konohy i zdobycie szacunku ludzi z wioski. Zawsze musiał zgrywać z siebie głupka, aby zwrócić na siebie uwagę innych, dlatego jego pragnienia są tak ważne.

W punktach kulminacyjnych, takich jak walka z groźnym przeciwnikiem, kiedy nasz bohater zdaje się nie mieć szans, często powołuje się na honor, marzenia czy inne ważne w danym momencie sprawy, za które Uzumaki mógłby oddać życie. W taki oto sposób może wygrać walkę, ale fabuła jest na tyle zaskakująca, że nie zawsze dobro zwycięża. Czasami nasz bohater przegrywa (przykładem jest np. ostatnia walka z Sasuke), ale też oczywiście wygrywa (walka z Hyūgą Nejim przy egzaminie na Chūnina). Tym właśnie jest Naruto – niespodziewanym zwrotem akcji, który może się zakończyć inaczej niż po myśli widza.

Kreska naprawdę zachwyca pod każdym względem. Postacie są narysowane wyrafinowanie i porządnie, ale zdarzają się wpadki. Czasami można dostrzec brzydko dokończony wyraz miny czy dziwnie zrobione usta bohatera. Podczas walk widać przejrzyście wszystkie ciosy, kopnięcia, walnięcia czy uderzenia chakrą. Konoha obfituje w różnorodność natury. Po lasy, łąki i polany, aż do gór. Wszystko to jest ukazane bardzo ładnie i przyjemnie. Można by rzec – prawdziwie. Kiedy bohaterowie odpoczywają (patrz Shikamaru) patrząc w niebo w dzień czy w nocy widać świetnie ukazane gwiazdozbiory czy płynące spokojnie po niebie chmury, co sprawia, że widzowi także chce się rozleniwić na trawce i patrzeć w piękne niebo.

Muzyka, to chyba najlepsze co może być w Naruto. Dźwięki autorstwa Toshio Masudy są po prostu genialne. Wszystkie dopasowane idealnie do scen. Podczas walki muzyka jest bardzo żywa, aż chce się wstać i zacząć walczyć. Kiedy dany bohater mówi coś bardzo ważnego lub wyznaje swe uczucia w danym momencie, muzyka staje się bardziej waleczna i wyraźniejsza. Natomiast podczas podróży, zwykłych rozmów czy zabawnych scen, dźwięki się uspokajają i rozweselają słuchacza, który na pewno oglądnie odcinek z uśmiechem na twarzy.

Walki, to kolejna z zalet tego dzieła. Są ukazane bardzo prawdziwie i żywo. Ich realizm utwierdza nas w przekonaniu, że sami moglibyśmy tak walczyć. Ruchy bohaterów są zupełnie inne niż te w Dragon Ball, jednak można ujrzeć w nich coś z dzieła pana Akiry. Przede wszystkim pozy i ataki energią, ale w dzisiejszych czasach nie braknie tychże ataków w innych anime. W DB można ujrzeć przede wszystkim ataki energią ki i to właśnie jest najbardziej widowiskowe. Można powiedzieć, że to typowy atut dla dzieła Toriyamy. Natomiast w Naruto jest wprost przeciwnie. Widzów zachwyca przede wszystkim piękne taijutsu (walka wręcz). Bardzo szybkie ciosy, zręczne posługiwanie się bronią białą, celność niczym modliszka – trzeba to zobaczyć na własne oczy. Tacy właśnie są ninja.

Bohaterowie... no cóż, oczywiste jest, że są różni. Poczynając od mrocznych typków z kryminalną przeszłością, po nudnych i rozpromienionych głupców. Prawdę mówiąc mało jest postaci bez własnej niepowtarzalnej historii. Najciekawszą postacią według mnie jest Hatake Kakashi, który przeszedł trudne do wyobrażenia cierpienia, a jednak trzyma się twardo. Bohaterem, na którego z pewnością można zwrócić uwagę jest Uchiha Itachi. Zabił swojego najlepszego przyjaciela, rodziców i cały swój klan jedynie dla osiągnięcia większej siły. Oszczędził natomiast swego młodszego brata... ale dlaczego? Takich postaci jest bardzo dużo i jeszcze więcej. Jedyną wadą tego wszystkiego są nieliczne (jak już wspomniałem) postacie bez charakteru. Na szczęście nie znajdziemy ich dużo i nie są na tyle ważne, aby się nimi przejmować, jednak moim zdaniem, jak się coś już robi, to trzeba to zrobić porządnie.

No cóż, Naruto, jak każde większe dzieło uczy nas czegoś. W tym wypadku z pewnością jest to wytrwałość – trzeba ścigać własne marzenia, nieugiętość w samodoskonaleniu się – trzeba być co raz lepszym w wielu rzeczach, jeśli chce się coś osiągnąć, przyjaciel jest największym skarbem, największym cierpieniem jest samotność... Twór ten obfituje w bardzo mądre morały, więc nie będę Wam ich tutaj przedstawiał od a do z – sami wydedukujcie. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko polecić Wam wspaniałe anime autorstwa Masashiego Kishimoto.