Anime „Bleach” powstało na podstawie mangi, która od pierwszego rozdziału, opublikowanego w magazynie „Shōnen Jump” w sierpniu 2001 roku, stała się prawdziwym shōnenowym hitem. Gdy odcinki zebrano w pierwszy tom, sprzedał się on w 1,25 milionach egzemplarzy. Seria zgarnęła też Shogakukan Manga Award w kategorii shōnen. Jej ekranizacja doczekała się już dwóch OVA oraz jednej kinówki, a nowe epizody nadal są wypuszczane i nie ma planów odnośnie zakończenia ich tworzenia. Recenzja ta dotyczy wszystkich 111 odcinków jakie się do tej pory ukazały.

Ichigo Kurosaki ma piętnaście lat. Od jego rówieśników odróżnia go umiejętność widzenia duchów, posiadana także przez niektórych członków jego rodziny. Niespokojne dusze często proszą go o pomoc, jako że jest jedynym medium w okolicy. Pewnego razu jest świadkiem mającego miejsce w centrum miasta ataku wielkiego potwora na małą dziewczynkę. Monstrum zostaje pokonane przez tajemniczą dziewczynę z mieczem, ubraną w czarny samurajski strój. Jakby wszystko to nie było wystarczająco dziwne, przechodnie zdają się nie być świadomi dopiero co rozegranej walki i uważają zajście za wybuch gazu.

Dla Ichiga nie jest to jednak koniec wrażeń – w nocy przez okno do jego sypialni dostaje się dziewczyna z mieczem, którą widział wcześniej. Jest bardzo zdziwiona, gdy okazuje się, że Ichigo ją widzi. Rukia Kuchiki, bo tak owa dziewczyna się nazywa, opowiada mu o ciągłej walce, jaka ma miejsce w eterycznej sferze naszego świata. Ona sama jest shinigamim, duszą żyjącą w świecie niematerialnym, Soul Society. Jej zadaniem jest bronienie ludzi przed hollowami – złymi duchami, takimi jak ten widziany wcześniej przez Ichiga, oraz odsyłanie błąkających się dusz zmarłych ludzi do Soul Society. Rozmowę przerywa bohaterom atak kolejnego potwora, tym razem na dom głównego bohatera. Podczas walki Rukia zostaje ranna, przekazuje więc Ichigowi swoją energię oraz daje mu miecz, aby pokonał bestię. Jak można się domyślić, udaje mu się to i od tej pory musi w zastępstwie osłabionej shinigami wykonywać jej obowiązki. Cały czas jest przy tym obserwowany, gdyż Rukia podszywa się pod uczennicę jego szkoły, aby w wypadku ataku hollowa wyzwolić duszę Ichiga z ciała i posłać ją do walki.

Nasz bohater sprawuje swoje obowiązki doskonale, radząc sobie ze wszystkimi zagrożeniami. Wkrótce przyłączają się do niego inni uczniowie, którzy w momencie spotkania już umiejętność widzenie duchów mają lub wkrótce ją posiądą. Drużynę tworzą Inoue, używająca do walki wróżek, co według mnie jest okropnym, wręcz komicznym pomysłem, Chad, milczący osiłek, potrafiący zamieniać swoje ramię w twarde jak skała narzędzie bojowe, oraz Ishida, łucznik potrafiący miotać energetyczne strzały, początkowo przeciwnik Ichiga, później stający się sprzymierzeńcem. W pewnym momencie po Rukię przybywają inni shinigami. Okazuje się, że dawanie swojej energii zwykłemu człowiekowi jest zabronione i karą za ten czyn jest śmierć. Bohaterowie postanawiają wyruszyć skazanej na pomoc.

Seria jest wyraźnie podzielona na cztery części. Pierwsza, której akcja ma miejsce w prawdziwym świecie, to niepowiązane ze sobą walki z hollowami oraz spotkania wszystkich głównych bohaterów. Druga to walka z shinigami w Soul Society w celu odbicia Rukii. Nie zdradzę wiele mówiąc, że w końcu udaje się drużynie powrócić do świata realnego. Wtedy pojawia się zupełnie nowy wątek fabularny, początkowo zupełnie niezwiązany z poprzednimi wydarzeniami. Nie jest on oparty na mandze i pełni rolę fillera, co niestety widać aż za dobrze. Od 110. odcinka seria wraca do mangowego pierwowzoru. Część druga jest zdecydowanie najlepsza, nie świadczy to jednak o jej wyjątkowej jakości, a raczej o słabości części pozostałych.

Spora część serii rozgrywa się w Soul Society, jego struktura jest więc pokazana dosyć dokładnie. Podzielone jest na dwie części – Seireitei oraz Rukongai. W tej pierwszej żyją shinigami, będąc czymś w rodzaju arystokracji wojowniczej. Ich zadaniem jest nie tylko operowanie w rzeczywistym świecie, lecz także obrona Soul Society. Podzieleni są na trzynaście oddziałów, każdy dowodzony przez kapitana, wspomaganego przez wicekapitana. Z kolei Rukongai przypomina dzielnicę biedoty. Liche, podniszczone chaty, głodujący ludzie. Co niezbyt optymistyczne, według autora to właśnie tam trafiają dusze po śmierci. Istnieje jednak możliwość przedostania się z jednej strefy do drugiej – trzeba dostać się do akademii shinigami.